جایگاه کرامت در نظام حقوقی ایران

 جایگاه کرامت در نظام حقوقی ایران

در دین مبین اسلام و به تبع آن در قانون اساسی ایران، کرامت ذاتی

 انسان نه بر مبنای یک امر قراردادی و اعتباری و یا عقلانی صرف، بلکه

 بر اساس یک امر هستی شناختی و اصیل که ریشه در ذات خلقت

 بشری دارد

و نیز بر مبنای احکام و فرامین الهی توجیه می شود. بر

 اساس چنین رویکردی، کرامت ذاتی انسان فقط به این علت نیست که

 او از «آزادی اراده و اختیار» و «قدرت تعقل و تفکر» برخوردار است،

 بلکه به سبب آن است که او دارای وجهه الهی است و در واقع، ذات

 انسان به عنوان آینه اسماء الهی به لحاظ طبیعت روحانی و جوهر

 معنوی خود با کائنات و هستی پیوستگی دارد و بدین ترتیب او عالیترین

 صورت برای هویت حق است. طرفدران این نظریه، نه انسان را در

مقابل خداوند و نه خداوند را در مقابل انسان قرار می دهند، بلکه اعتقاد

دارند، خدای انسان با او نوعی پیوستگی و ارتباط دارد و همین ارتباط

است که مبانی اساسی هستی شناختی و متافیزیکی حقوق و کرامت

انسانی را در جامعه بشری و در یک حکومت دینی تبیین می کند.